Zondag 13 april. Dag van de kasseien in Roubaix. Regen voorspeld en de moraal weeral getest.”
Regen aan de hemel en dus — zoals verwacht — een mindere opkomst van onze wielergoden. Onze epische A-rit richting het Hageland werd snel ingeruild voor een B-plan: gewoon gaan, maar iets dichter bij huis. Want ook al zijn we geen waterratten, we zijn wél de Kilo(m)eters.
Met een peloton van 10 man trotseerden we de tegenwind richting Heist-op-den-Berg, via het pittoreske Wiekevorst — vooral bekend om z’n rust, weilanden en de afwezigheid van ons bestuurslid. Die had na een weekje Spanje z’n kat gestuurd, letterlijk én figuurlijk. Uiteraard lieten we dat niet zomaar passeren, dus deden we even aan ouderwets belletje trek. Zonder resultaat, maar met plezier.
Na een kort oponthoud rolden we verder richting de beroemde kasseiklim van Heist-op-den-Berg. Of “de Muur van Heist” zoals niemand het noemt, behalve wij. Net toen we dachten de paasklokken te horen luiden, bleek het de derailleur van Patrick te zijn. Nieuwe cassette, nieuwe ketting, maar nog werk aan de afstelling — een klassieker. Met z’n derailleur in het achterwiel viel ons vaste cameraman letterlijk en figuurlijk uit. Einde verhaal, einde beelden. Netflix-docu on hold.
Met zijn negen trokken we dapper verder richting Bonheiden, met een paar frivole regenbuien als verfrissing. Bonheiden, charmant dorp met veel groen en blijkbaar ook een oase van voormiddagbier. Want daar wachtte café Mexicana, strategisch uitgekozen door onze Joeri. Bruin café, bruine tap, en een clientèle die om 11 uur ‘s morgens al in derde versnelling stond. Koffie? Nee hoor, dat is voor toeristen.
En dan: de terugrit.
Na twee welverdiende consumpties en een sanitaire stop stond de wind pal in de rug met nog 35 kilometer op het programma. “’t Is ne uurtje bollen,” volgens Etienne, die z’n elektrische BH-fiets voor de gelegenheid had ingeruild voor een échte koersfiets 😇. En zo gezegd, zo gedaan: bolmodus aan en verstand op nul.
Toch nog wat animo onderweg. In Herenthout kregen we een stevige zijwind op de flank én een opvallend zwak momentje van onze kapitein van de B’s. Of dat dachten we. Later bleek dit vakkundig geacteerd te zijn – pure misleiding. Was het de adrenaline van nét niet op een paaltje te knallen in de industriezone van Herentals? Of zat er toch nog wat overschot in de tank?
Wat volgde: een furieuze sprint richting de studio, aangevoerd door diezelfde kapitein, met meer hoop dan timing strandde hij halfweg de brug
- Prijs: geen
- Hartslag: veel te hoog.
Maar de poging was er, en dat telt ook.
Finish bij RtalsMove, waar de hapjes klaarstonden en de service — zoals altijd — op niveau was. Natte sokken, natte truitjes, maar warme harten.
Bij de Kilo(m)eters telt elke kilometer. Zelfs die in de regen en voor de statistieken een zegen 😊
